2014 ஆம் ஆண்டு. கல்லூரியின் முதல் ஆண்டின் தொடக்கம். புதிய தருணங்கள், புதிய முகங்கள், நம்பிக்கைகள், எதிர்பார்ப்புகள் அனைத்தும் கலந்திருந்த காலம். 🎓கல்லூரி வளாகம் வண்ணமயமாக அலங்கரிக்கப்பட்டு, புதிதாக வந்த மாணவர்களுக்காக ‘Freshers’ Party‘ ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.
அந்த மாலை, கல்லூரியின் சிகரம் காற்று வீசிக்கொண்டிருந்தது. மரங்களின் இலைகள் தன் பாடல்களை பாடிக்கொண்டிருந்தது. கண்மணி, பெயரே அழகாக இருக்கு, அவள் கல்லூரியின் பாரம்பரிய கவிதைகளை எழுதும் மாணவி. அவள் கவிதைகள் அவளின் மனதின் மென்மையை வெளிப்படுத்தும்.
கண்மணி தனது கவிதையை வாசிக்க மைக்கில் நின்று கொண்டிருந்தாள். அவள் உள்ளத்தில் ஒரு நெரிசல். முகத்தில் ஒரு சிறிய புன்னகையுடன், தன் கைகளில் உள்ள கவிதை புத்தகத்தை பற்றி, ஒரு சிறிய சலனத்துடன் நின்றாள். அவளின் மனதில், “எல்லோரும் என்ன கவிதையை ரசிப்பார்களா?” என்ற கேள்வி.
அவளின் கவிதை ஒலிக்க தொடங்கியது:
“நீர்கின்ற நேரம் இங்கே புன்னகைக்கின்றது,
பூப்பொதி நெடுந்துறை இங்கே மகிழ்கின்றது,
நம்நிலா உறவுகள் இங்கே வேரூன்றுகின்றது,
அனைவருக்கும் என் உள்ளமார்ந்த வாழ்த்துகள்.
வாழ்க்கையின் புதிய அத்தியாயம் இங்கு தொடங்கும்,
உற்சாகம், உறவுகள், கல்வி இங்கே மலரும்,
இலக்குகள் நிறைவடைய, நம்பிக்கைகள் மேலேறும்,
எல்லோருக்கும் என் அன்பு நிறைந்த வாழ்த்துக்கள்.
வாழ்க்கைப் பயணம் இங்கே நான்கு ஆண்டுகள்,
சிரிப்பும், அழுகையும், நண்பர்களின் உறவுகளும்,
வெற்றிகளும் தோல்விகளும் சென்று வருவான்,
இந்த உலா வாழ்வில் எல்லோரும் நல்வாழ்வு பெறுக.”
கண்மணி ஒரு சிறிய மூச்சு விட்டாள். அவள் கண்களில் சற்றே கலக்கம். அவள் பார்வை முழு அரங்கையும் சுற்றியது. அவள் உள்ளத்தில், “அவர்கள் இதை ரசிப்பார்களா? என் கவிதை அவர்கள் மனதைக் கவர்ந்ததா?” என்ற கேள்விகள் தொடர்ந்து சுழன்றன.
கண்மணியின் கவிதை முடிந்தவுடன், அரங்கத்தில் மொத்த மக்களும் கைத்தட்டினர்.
👏 கைத்தட்டலின் ஒலிகள் முழு அரங்கையும் நிறைத்தது. கண்மணியின் முகத்தில் ஒரு பெருமையுடன் ஒரு அழகான புன்னகை மிளிர்ந்தது.
அவள் மேடையை விட்டு இறங்கியவுடன், அங்கிருந்து விலகி நடந்து கொண்டிருந்தாள். அந்த சமயத்தில், மேடையின் பின்புறத்தில் இருந்து ஒரு இனிய குரல் கேட்டது:
“உன் போலே பொண்ண இந்த உலகத்துல பார்த்தது இல்ல
எந்தன் மனசை கொள்ளை கொண்ட பொண்ணு வேற யாரும் இல்லை” 🎶
கண்மணி அந்த குரலைக் கேட்டு திடீரென்று திரும்பி பார்த்தாள்.
அது கள்வன் 🎤.
அவன் கல்லூரியின் இசைக்கலை மாணவன். கற்பனைக்கும் மேலான குரல், மனதிற்கு இனிமையான இசை, அவன் மிகுந்த திறமை கொண்ட பாடகர்.
ஒவ்வொரு சுரத்திலும் அவன் பாடல் நெஞ்சை வருடும்.
கலையோடு கூடிய சிறிய தாடியுடன், அவன் முகத்தில் எப்போதும் ஒரு பிரகாசமான புன்னகை.
கண்மணி அவனை நோக்கி மெல்ல நடந்து சென்றாள். “நீ அழகாக பாடுகிறாய், பாராட்டிற்கு நன்றி,” என்றாள்!
“நான் உங்கள் கவிதைக்கு குரல் கொடுக்க விரும்புகிறேன். எனவே, உங்கள் கவிதை புத்தகங்களை என்னிடம் கொடுக்கமுடியுமா?” என்றான் கள்வன்.
சற்று யோசிக்காமல், கண்மணி அவள் வைத்திருந்த கவிதை புத்தகத்தை எப்படிக் கொடுத்தாளென்று அவளுக்கே புரியவில்லை.
அந்தப் புத்தகங்களைப் பெற்ற கள்வன், சில நாட்களிலேயே, அவளின் கவிதைகளை பாடலாக மாற்றி, அவளுக்காக கல்லூரி அரங்கில் மாலையில் (வகுப்புகளுக்குப் பிறகு) பாடிக் காட்டினான் 🎶.
அவன் பாடல் கண்மணியின் கவிதைக்கு உயிர் கொடுத்தது.
கவிதையின் ஒவ்வொரு வரியும் அவனின் குரலால் உயிர் பெற்றது.
“நீ அழகாக பாடுகிறாய். உன் குரல் என் கவிதைக்கு உயிர் கொடுக்கிறது,” என்றாள் அவள்.
“உன் கவிதை எனக்கு பாடலுக்கு அருமையான வார்த்தைகளை அளிக்கிறது,” என்றான் கள்வன், கண்மணியின் கண்களில் விழுந்து.
அவளின் கவிதை அவன் பாடலுடன் கலந்தது.
இருவருக்கும் நெருக்கம் ஏற்பட்டது!
2015 ஆம் ஆண்டு, கல்லூரியின் இரண்டாம் ஆண்டு. கண்மணி மற்றும் கள்வனின் நட்பும், காதலும் மெல்லிய நூலாக நெசவாகிக் கொண்டிருந்தது. அவர்கள் தங்கள் கல்லூரியின் பல்வேறு நிகழ்வுகளில் கலந்துகொண்டு, கலைவிழாக்களை அலங்கரித்து வந்தார்கள்.
ஒரு நாள் மாலை, கல்லூரியின் தாமரைத் தோட்டத்தில், கண்மணி அவளது கவிதையை எழுதிக்கொண்டு இருந்தாள். கள்வன் அவளைச் சுற்றியபடி நடந்து, அவளது கவிதையின் ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் உணர்ந்தான்.
“நான் போகின்ற வழியெல்லாம் நீ அல்லவா…” என்றான் கள்வன், கண்மணியின் கண்களை நோக்கி.
“ஆம், கள்வா, உன்னை காணாத நொடி எனக்கில்லை,” என்றாள் கண்மணி, அவளது இதயத்தில் பரவிய மெல்லிய அன்புடன். 💕
அந்த மாலை, இருவரும் கல்லூரி வாசலில் இருந்து நடந்து, நகரத்தின் பூங்காவுக்கு சென்றார்கள். பூங்காவின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் பறவைகள் இசைத்துக்கொண்டிருந்தது.
“சொல்லாத காதல் எல்லாம் கல்லறை இல்லா சேரும்,” என்றான் கள்வன், கண்மணியின் கைகளை பிடித்து.
“ஆமாம், ஆனால் இந்த கல்லறை இல்லா காதல் வாசம் உணர்ந்தது,” என்றாள் கண்மணி, கள்வனின் கைகளின் உறுதியை உணர்ந்துகொண்டு.
கள்வன், கண்மணியின் கவிதைகளின் மீது ஒரு துளி மழை போல் அவளது வார்த்தைகளின் ஒவ்வொரு துளியையும் ரசித்தான். “உன் கவிதைகள் எனக்கு புதிய உலகைத் திறக்கின்றன,” என்றான் கள்வன், கண்மணியின் கைகளில் மெல்லிய சலனம் ஏற்பட்டது.
ஒரு மாலை, கள்வன் கண்மணியைக் கல்லூரி அரங்கத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான். அங்கு ஒரு சிறிய இசை நிகழ்ச்சி நடைபெற்றது.
“அதிகாலை விடிவதெல்லாம் உன்னை பார்க்கும் மயக்கத்தில் தான்,” என்றாள் கண்மணி, கள்வனின் குரலில் மெல்லிய பாராட்டுடன்.
அந்த நிகழ்ச்சியில் கள்வன் அவனது பாடலை கண்மணியின் கவிதையுடன் இணைத்து பாடினான். “நீர்கின்ற நேரம் இங்கே புன்னகைக்கின்றது, பூப்பொதி நெடுந்துறை இங்கே மகிழ்கின்றது,” என்ற கள்வனின் குரல், கண்மணியின் கவிதைக்கு உயிர் கொடுத்தது.
அந்த மாலை, இருவரும் பூங்காவைத் தாண்டி, கல்லூரியின் சிகரத்தில் ஒரு உயர்ந்த இடத்தில் அமர்ந்தனர். இரவின் மிதமான காற்று, அவர்களின் இதயங்களை இணைத்தது.
🌙 “உன் கவிதைகள் எனது இதயத்தை எட்டிச் சுரங்குகின்றன,” என்றான் கள்வன், கண்மணியின் கைகளை மெல்ல பிடித்துக்கொண்டு.
“உன் குரல் என் கவிதை வார்த்தைகளை உயிர்ப்பிக்கிறது,” என்றாள் கண்மணி, கள்வனின் கண்களை நேரடியாக நோக்கி.
இருவரும் தங்கள் இதயங்களை பகிர்ந்து கொண்டனர். காதலின் மெல்லிய பார்வைகள், நெஞ்சை வருடும் வார்த்தைகள், உயிர் கொடுக்கின்ற ஒவ்வொரு தருணமும், காதலின் இனிய குரல்களாய் மாறியது.
கண்மணி மற்றும் கள்வன், கல்லூரி வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு சுகமும் துக்கமும் பகிர்ந்து, அவற்றின் மூலம் காதலை வலிமையாக்கினர்.
“நான் உன் வாழ்வின் கவிதை, நீ என் வாழ்க்கையின் இசை,” என்றார்கள் இருவரும், காதலின் முழு நிறைவு உணர்ந்துகொண்டு. 🫰
அந்த மாலை, இருவரும் தங்கள் காதலின் இனிமையோடு வீடு திரும்பினர். வாழ்க்கையின் எத்தனையோ புதிய அத்தியாயங்களை எழுத, அவர்கள் காத்திருந்தனர்.
இருவரும் ஒன்றாய் இணைந்து… இவர்களின் காதல்…. திருமணத்தில் முடியுமா…?
நாமும் இரண்டாம் பகுதியை நோக்கி காத்திருப்போம்!
உங்களுடன் நான்!